Intervieuw met mevr. van Bakel.

Nooit geweten dat daar ooit mensen in hebben gewoond maar vandaag komen we dat aan de weet. We zijn te gast in het verzorgingstehuis, ''Bernardus'' bij mevr. van Bakel. Zij is 94 jaar en geboren in de Jordaan in 1917. In haar jeugd is haar familie verhuisd naar de Oostenburgergracht  nr 5. Met haar rollator brengt ze ons naar de kantine waar nog meer oudere zijn die ons nieuwsgierig gadeslaan. Het is de dag van de finale voor de wereldcup voetbal, “Nederland -Spanje.

We bestellen een wijntje, ook voor mevr. van Bakel. "Lekker zegt ze en we maken er alvast een feestje van". Ze gaat straks absoluut naar de wedstrijd kijken want ze houdt van voetbal. We komen er ook achter dat ze niet op haar mondje gevallen is en lachen doet ze ook erg graag, dat hebben we mogen ervaren.

Ze vertelt ons dat ze een leven van hard werken achter de rug heeft. Op zeer jonge leeftijd was ze dienstmeisje en moest iedere dag helemaal naar Zuid lopen. Van de tram die toen nog over de Kattenburgergracht reed, maakte ze geen gebruik, die ging naar het centraalstation en kwam vanuit de Czaar Peterstraat Ze woonde inmiddels met ouders en zusje onder en in het torentje. Het was naast  apotheek ''Kroeze'' die tevens een begenadigd dirigent was.

De vader van mevr. van Bakel was koster van de Heilige st. Anna kerk. Ook hij had een tweede baan want hij was buiten zijn kosterschap  begrafenis ondernemer in de Jordaan.Samen met Johanna Samson had hij 10 kinderen waaronder mevrouw van Bakel

De lagere school heeft mevrouw van Bakel doorlopen op de Gerardus Majellaschool in de Grote Wittenburgerstraat  nr7. Zeven leerjaren , dat betekent dat ze bij de nonnen heeft leren koken en naaien. Dat was in die jaren voldoende om een baan als dienstmeisje te kunnen krijgen.Als kind deed ze boodschappen voor haar moeder op de hoek van de Kleine Kattenburgerstraat bij “Sruve”.  Ze had ook nog een zus, Hendrika maar ik begreep dat ze het daarmee niet zo had. Hendrika was niet zo netjes en wat ze daarmee bedoelde kun je alleen maar raden.

Zij veranderde van baan en kwam in de kruidenierszaak van ''Simon de Wit'' te werken op Rapenburg  t.o. de sigarenhandel van ''Bruel'' en ik heb het idee dat ze daar met veel plezier gewerkt heeft want ze verteld daar gretig over. Ze trouwde later met Nico Busman, een meubelmaker - stoffeerder  en werd (zoals gewoonlijk in die tijd) huisvrouw en kreeg 4 kinderen, 2 jongens en 2 meisjes en het leven was goed. 

Na twaalf en een half jaar sloeg het noodlot toe. Haar man overleed op veel te jonge leeftijd aan longkanker . Ze kwam alleen te staan met haar 4 kinderen . Dat was een harde tijd.  Na een poos vroeg de vriend van haar man haar ten huwelijk en zo werd het leven toch weer aantrekkelijk. Koot was bloemenkoopman  hij vente  Hij liep dus door de straten om zijn bloemen te verkopen en hij had een souterain op de Overtoom  t.o de JanPieter Hijenstraat.  Ze woonde toen op de Admiralengracht en ze deed haar boodschappen op de Postjesweg. Daar heeft ze de verkoopsters geleerd hoe ze moesten inpakken want het ergerde haar hoe ze dat deden.. Als ze ergens verstand van had was het wel inpakken daar had ze koek van gegeten.  Nu, voor de tweede keer weduwe zit ze in het verzorgings tehuis van het Bernardus en kijkt ze terug op een leven van hard werken maar ze is tevreden en zeker als haar kinderen of een paar mensen zoals wij langskomen die belangstelling tonen voor haar lange leven. We wensen Mevrouw van Bakel nog een paar goede jaren in gezondheid en nemen afscheid van haar. Ze vond het een heerlijke dag en straks ook nog voetbal kijken. .Voor haar te hopen dat we wereld kampioen worden.

Elly van Mourik en Rietje Werts