Waarschuwing voor Wittenburg

Toen ik in Juli 1999 mijn vrienden vertelde dat ik naar een appartement ging kijken op Wittenburg, waarschuwden ze me. Het postkantoor was gesloten, omdat het zo vaak werd overvallen. Op straat word je lastiggevallen door jongens die de hele dag daar rondhangen...Veilig zou ik me er niet voelen.

Maar het tegendeel is waar. Het maakt niet uit hoe laat: of het nu overdag of 's nachts is, ik heb me nooit onveilig of bedreigd gevoeld. Jammer dat er geen postkantoor in de buurt is, gelukkig wel een geldautomaat. Inderdaad hangen jongeren op straat, deed ik vroeger ook. Lastig zijn ze niet. Ik loop geen blokje om voor ze, maar zeg ze gedag en ze zeggen gewoon gedag terug.

Mijn vrienden piepen nu wel anders over deze buurt, gezien de vele keren dat ze langs zijn geweest. Hier kan je tenminste je auto kwijt en zijn de parkeertarieven niet schrikbarend hoog. Omringd door water geeft Wittenburg prachtige doorkijkjes naar de andere eilanden.

Van Chinese afkomst en geboren in Suriname voel ik me thuis in deze kleurrijke buurt, want bewoners van Wittenburg komen uit verschillende landen.

Sinds ik me vanaf 2004 inzet voor het wijkcentrum, eerst als penningmeester en nu als voorzitter, kom ik steeds meer aardige, enthousiaste en markante mensen tegen. Volgens mij zijn Wittenburgers redelijke mensen, ze nemen geen blad voor hun mond, en denken eerst voordat ze iets zeggen: realistisch, bemiddelend en creatief in hun oplossingen. Misschien heeft dit wel te maken met het feit dat Wittenburg tussen twee eilanden ligt.

De waarschuwing van mijn vrienden was terecht geweest als ze hadden gezegd dat ik me zou hechten aan deze buurt.