Het gevoel van rust

Ruim vijf jaar woon ik nu "op" Wittenburg. Het bevalt me hier goed.Lekker dicht bij het oude centrum, en de plantagebuurt met het Entrepotdok en de Kadijken. Ik loop naar de nieuwe bibliotheek en het Stedelijk Museum (nu nog) langs de gezellige Dijksgracht - waar overigens plannen voor zijn om die " op te netten". Waarom eigenlijk, waarom moet die ook weer keurig aangeharkt worden, dat is juist zo mooi zo als het nu is. Dit soort authentieke plekken moeten we koesteren!

En dan "onze" Oosterkerk, die je vanaf welke kant je ook aan komt lopen of rijden, al vanaf veraf zien kunt, en waar je iedere derde zondag van de maand een concert kunt beluisteren met borrel na.

Vorig jaar was er in de Oosterkerk een tentoonstelling over de Oosterkerk - "Met kop en schouders". De fotograaf had vanuit zijn dakraam foto's genomen van de Oosterkerk, steeds vanuit dezelfde positie. In verschillende seizoenen en op verschillende tijden van de dag. Een van de foto's was in de zomer genomen, 's morgens vroeg als de zon opkomt, precies achter de kerk, prachtig.

In "de WItte Boei", drie minuten lopen voor mij, ga ik iedere donderdagochtend naar conditietraining, met een leuke club vrouwen zwoegen we ons een uur lang in het zweet. Een van die vrouwen woont op Sporenburg en vertelde mij dat als zij het eiland op komt rijden, langs de Oosterkerk, ze altijd het gevoel van rust ervaart, alsof ze een dorpje binnenfietst.

Wittenburg, een dorpje in het centrum van Amsterdam.