Kent u ze nog?

Mijn naam is Jantje Dieke en ik ben geboren in 1945 in de Derde Wittenburgerdwarsstraat [Lange End]. Een pracht buurt. We waren niet rijk, eerder arm. Dat waren de meesten in de buurt. Een echte volksbuurt, sociaal: ieder kon elkaar, je noemde iedereen ome of tante al waren ze geen familie. Ik had wel veel familie op het lange end wonen van mijn    moeders kant, de fam Altelaar en Van der Zwaan, van mijn vader Olsthoorn en Dieke. Wel dertig gezinnen, alles dicht bij elkaar rond de speeltuin waar ik een groot deel van mijn jeugd doorbracht met veel kinderen rond mijn leeftijd onder andere Robbie Schoenmaker, [witte] Rudie de Jong, Henk Koehler, Keessie Bokhoven, Hannie abels, Hannie Reuter, Joep Pruis, Jantje Atelaar, Jan Brink, Jantje Vermeulen, Fred de Ruiter, Freek en Arie Hoeben, Ferry Krook, Pietje Brand, Pietje Brugman en vele anderen. Een geboortegolf dus.

Als de Ciske de rat van het lange end leefde ik op straat haantje de voorste om mij te handhaven tussen de jongens die iets ouder waren; een boefje dus, maar altijd met respect naar ouderen. Zeker voor ome Dries Blom, onze speeltuinopzichter.

Toen ik rond de tien was ging ik op korfbal. Een wereld tijd met jongens zoals Rudie Hannie Abels Hannie Reuter Joeppie Karel Landkamp en de meisjes Geertje Abels, Rita Reuter, Leentje Starreveld, Rietje Bouman en nog vele anderen.

We zijn nog kampioen geworden met onze ploeg. Prachtig met al die mensen die het van uit hun raam of veranda konden zien. We gingen ook met veel kinderen uit de buurt naar Kamp Zonneschijn bij Apeldoorn, 14 dagen erg leuk. Wat ook leuk was: het anker met meester Van Dam in de grote straat. Ook daarvan gingen wij mee naar een vacantiehuis bij Amerongen. Was ook tegek.

Legendarisch waren de gevechten op Luilak tegen Kattenburg bij het Kippenbruggetje.  Vervelend was dat ik een paar dagen later weer naar school moest want ik zat op Kattenburg op school.  Het was een lange traditie. Mijn moeder Wil Altelaar heeft in haar tijd er nog aan meegedaan. Mooi waren ook de dansavonden van tante Wil Homma en haar man ome Martin. Wie heeft niet bij hun leren dansen.

Later toen ik wat ouder was kwam ik veel met mijn neef Jantje Altelaar van ome Jan in het cafe van ome Gerret en tante Bep Brinkman, ook een mooie gezellige tijd. Ik kwam er veel. Mijn moeder zei wel eens: je moet je bed er neer zetten. Ik was er niet weg te slaan. Je kwam er veel oud Wittenburgers tegen zoals ome Bart van Ekelen, Jan Pruis en zijn broers ome Hein en ome Jochem Schoenmaker, geweldige mensen.

Ik vond het een ramp dat voor de sanering het plotseling dicht ging en ik heb nooit meer zo'n buurtkroeg gevonden. Daar leerde ik mijn vrouw kennen: Riekkie Koolen, ook van Wittenburg. We gingen wonen op het lange end op 44 boven Jopie Eversen, u weet wel wie ik bedoel. Daar zijn ook mijn zoons Johan en Dennis geboren.

Ook mijn vrienden werden natuurlijk ouder en kregen verkering. Sommigen met meisjes of jongens uit de buurt en sommigen erbuiten. Daar hadden wij wel eens moeite mee: geen Wittenburgers, hoe kan dat nou. Maar de meesten werden gauw wel geaccepteerd (he Cor Werts, jij kan het weten ha ha). Ook Japie Altelaar, mijn oom, kreeg met Rietje verkering. Ze komt uit de Niasstraat en korfbalde bij Arcipel. Het korfbal bracht veel mensen bij elkaar. Jaap en rietje zijn inmiddels 50 jaar gelukkig getrouwd en wonen nog steeds op de eilanden.

Toen ik wat later in de horeca ging werken met mijn gabber Jan Stapper, waren wij er      trots op Wittenburger te zijn en nog.  Jan Stapper, ieder kent hem wel, kan weleens     tekeer gaan maar heeft een hart van goud. Als ik hem wel eens nodig had hoefde ik     maar te zeggen dat het om een oud-Wittenburger gaat dan was hij er al. Voor mij een      vriend voor het leven, samen met Evelien die ook geimporteerd is maar een echte     Wittenburgse geworden.

Wittenburg. Wittenburg als een rode draad door mijn leven. Daarom hoefde ik niet lang na te denken om samen met Robbie Schoenmaker de reunie te sponseren die was georganiseerd door onze oud trainer Toon Haenen. Ome Jan van Dam, Rietje Haenen, Cor Werts en Jaap Altelaar, 11 jaar lang was het een feest om daar bij te zijn. Jammer dat het na het overlijden van Toon is gestopt.

Ik kan nog wel uren door gaan maar ik ga er mee stoppen. Sorry als ik mensen ben      vergeten. Maar ze zitten nog steeds in mijn hoofd en gaan daar niet uit.

Met de sloop van Wittenburg sloopten ze niet alleen de huizen maar ook ons dorpje     Wittenburg, een dorp uit mijn jeugd, een fijne jeugd met respect voor je medemens,     gezelligheid. En met de armoe die er was toch nog plezier hebben . We waren met     weinig tevreden. De meeste mensen zijn nu verspreid over Amsterdam of nog verder. Maar je blijft een Wittenburger en wees daar net zo als ik TROTS OP.