Hoe ik in de buurt kwam wonen.

Het was eind 1974, ik woonde voor een paar weken in het huis van vrienden, toen er werd aangebeld: er is een huis voor je in de Nieuwe Oostenburgerstraat”. Mijn vriend was gebeld door makelaar Sweers, waar ik nog maar kot stond ingeschreven. Na een bezoek aan Hans en Christien die met dochter Tamar op nummer 17 woonden, had ik mij ingeschreven.  De woningen stonden wel op de nominatie om afgebroken te worden, maar wanneer. Ik woonde op een kamer zonder toilet met alleen maar een klein wasbakje en een gastelletje op de openbare zolder….. en ik was al 27. Het was toen ook al zo moeilijk om aan een woning te komen als jong volwassene. Een eigen woning was het summum.

We gingen kijken. Het was een benedenwoning op nummer 8 huis rechts. Groot, donker, bruin,geel en zwart geverfd (mode in die tijd) en…een eigen toilet. Wat een rijkdom.

Het enige en toch wel doorslaggevende bezwaar was: er zaten krakers in! Grote teleurstelling! We hebben het doorgegeven aan de makelaar en dachten dat ze wel zouden blijven zitten, tenslotte was Sweers heel makkelijk met deze woningen.

Maar het onverwachte gebeurde, de krakers gingen er binnen een week uit en zo kwam ik terecht in de Nieuwe Oostenburgerstraat. Ik zou er 10 jaar wonen en heb het er erg naar mijn zin gehad.