Deel 3. Toen Dien uit de bedstee viel.

Die goede oude tijd in de Czaar Peterstraat.

Ik heb u in de vorige verhalen al verteld dat het thuis bij mijn grootmoeder, zo rond 1900, niet allemaal rozengeur en manenschijn was. Maar ondanks de armoede en de slechte behuizing (twee kamertjes) waar het hele gezin, opoe Dien, opa Bas, de kinderen Dina, Rika, Lena, Marie, Bets, Pieter, André en Chris in moesten “bivakkeren”- ja anders kun je het niet noemen!- werd er natuurlijk achteraf vaak gelachen.

Dat was op een van de avonden dat er visite kwam. De jongens werden voor deze gelegenheid in het voorkamertje (de mooie kamer) te slapen gelegd en de meisjes gingen met zijn allen in de bedstee. De bedstee van opoe en opa bleef nog onbeslapen. Tussen die twee bedsteden stond een mahonie houten kast met zo’n ouderwets kast-stel erop.

Aangezien er nooit enige luxe in huis werd gehaald en zeker geen snoeperij, waren de kinderen razend benieuwd wat er voor de gasten op tafel zou komen. Dien werd om de tien minuten door de bedstee-gordijnen geduwd om verslag uit te brengen.

“Wat hebben ze?”

“Koffie met koek.”

Na een poosje: “wat hebben ze nu?”

“Sausies” (pinda’s).  “Ze hebben paling ook!” De kinderen liep het water in de mond.

De avond vorderde en van slapen kwam niet veel. De meisjes waren veel te nieuwsgierig, ondanks de boze stem van hun vader “slapen jullie!”

Op een gegeven moment werd Dien, tijdens het kijken, door haar zussen met een flinke zet door de bedstee-gordijnen geduwd. Ze probeerde de zaak te redden door zich aan de kast vast te houden, maar die werd top-zwaar en dien vloog met kast en al de kamer in. Na de eerste schrik lagen de zussen in een deuk van het lachen. Dien was ook ‘gedeukt' na de val in de huiskamer. Opoe helemaal ontdaan door de ravage en opa razend vanwege het kast-stel, daar was niet veel meer van over dan een paar scherven. “Maar”, zei haar moeder daarna, “jij hebt wel een pak rammel gehad, maar ik ben blij dat ik van dat kast-stel af ben. Ik vond het altijd al zo lelijk.” Een schrale troost voor de blutsen van Dien.

Maar visite kwam er niet meer, en paling al helemaal niet. Opa  spaarde namelijk voor een nieuw kast-stel!

Bron, de Eilander, september 2001