Toen 'mijn huis' werd gebouwd.

Het was alsof het mijn eigen huis was dat gebouwd werd

Ik woonde 10 jaar in de Nieuwe Oostenburgerstraat. Met plezier, maar wel heel primitief en donker. Geen warm water, geen douche, een aanrecht dat bestond uit een klein randje naast de gootsteen en een wc waarvan de deur niet dicht kon als je er op zat. Maar voor mij als student was het een paleis.

Toen het eerste deel van het Entrepotdok werd verbouwd tot woningen was er een voorrangslijst. Als je 10 jaar in de buurt woonde kon je je inschrijven...dan had je de laagste prioriteit, maar toch....de allerlaatste woning was voor mij.

Tijdens de bouw ging ik natuurlijk vaak kijken hoe ver het was en bleek je ook makkelijk naar binnen te kunnen. Ik klom in mijn eigen huis en op het dak en had daar een schtitterend uitzicht.

Toen het klaar was en ik verhuisd was begon het genieten van een nieuw huis, met veel ruimte en wijds uitzicht . Aan de overkant woonden toen nog nomaden en er lagen heel veel oude schepen. En al die tijd dat ik er nu woon heb ik het gevoel dat ik in een paradijs woon. Prachtige luchten, beleving van de seizoenen, en last but not least de geluiden van Artis, waardoor je je op een zwoele zomeravond, met de deuren open, in Afrika waant.

Voor mij is dit de mooiste plek om te wonen en ik besef dat ik een bofferd ben!