Mijn buurt

Tien jaar geleden zag de Czaar Peter er heel anders uit met heroïnehoertjes en al of niet dichtgetimmerde drugspanden. Als begin-vijftiger voelde ik me er toch nooit onveilig. Maar toen in mei 1997...Een late avond. Loodrecht striemt de regen op de straat. Even breder ademhalen. Lakjas aan. Dan valt de regen ook loodrecht van mij af. De brieven beschermd in mijn binnenzak.Geen mens te zien. Dat vraagt om een stevige stap. Geen verkeer op straat, behalve een langzaam rijdende auto. Die is verstandig, denk ik door de regen heen, het natte gordijn laat je nauwelijks de volgende boom zien. De brievenbus hapt gulzig mijn brieven. Ik stap door weer en wind gesteund naar huis. Naast me rijdt stapvoets aan de verkeerde kant van de weg een auto. Is dat nou dezelfde van de heenweg? Ik kijk opzij en in het gezicht van een vent, die eindelijk zijn aandacht krijgt. Een obsceen gebaar nodigt me naast hem.Mijn benen brengen me in een sneltreinvaart in de hal van de flat. Buiten hoor ik een auto onverstandig gierend optrekken. Binnen begroet ik mijn drijfnatte spiegelbeeld: dag oude tippelaarster!Ach ja, Petersburg verandert en wij veranderen mee. Geen tippelaarsters meer te zien. Drugspanden ook niet meer, een nieuwe straatinrichting, een tram, eenrichtingsverkeer, een echt fietspad.En ik ben tien jaar ouder en voel met nog steeds veilig, want het is mijn buurt!