Mijn buurt

Toen ik mij op mijn achttiende als plattelandsmeisje inschreef bij Eigen Haard, duurde het maar anderhalf jaar (negen keer verhuisd) voordat ik een huisje op mijn naam kreeg. Ergens in juni-augustus schreef ik mij in op de Blankenstraat 135 IA. Ik keek vanuit mijn HAT-eenheid uit over alle tuintjes tussen de Blanken- en de Czaar Peterstraat van mijn blok. Aan de andere kant keek ik recht in het huis van een echte Amsterdamse. Tenminste, zo stelde ik mij die voor. Onderjurk, dikke borsten, boos hoofd, armen over elkaar en uit het raam hangen, de hele dag. Ze keek altijd bij mij naar binnen, soms stoorde het, vaak helemaal niet. De zomer was warm en lang en vol voetbal. Het gejuich bij een doelpunt kwam over al die tuintjes mijn huis binnen, via het raam, waar mijn poes zich altijd opstelde om van de zon te genieten.Op 4 december leerde ik mijn huidige partner kennen, en al na twee weken (!) besloten we te gaan samenwonen. In de Pijp.Onze liefdesbaby Sanne werd twee jaar later geboren. Inmiddels was de Czaar Peterstraat al opgeknapt qua stedelijke vernieuwing. (Ik herinner mij het gelijkmatige bouwen van een huizenblok met voordeuren die, uit hout opgetrokken, wel vier meter hoog leken! Daar ging ik wonen, zou ik mijn kinderen baren, die dan weer op dat grappige schooltje in de Krayenhoffstraat zouden gaan...)Ons huis in de Pijp werd, naarmate Sanne groeide, wel een beetje te klein. Maar het was zo’n fijn huis op de begane grond met een schattige tuin...Toch besloten we om te gaan zoeken, huur of koop. Met ons beperkte budget bekeken we beperkte huizen in de koopsector en prachtige huizen in de huur. We waren altijd tiende op de lijst.Tot we op een gegeven moment vierde waren. Op de Lijnbaansgracht tegenover de Brandweer). We werden het net niet, maar drie maanden later werden we uitgenodigd in de Czaar Peterstraat. Inmiddels wonen we tien jaar in de straat, en jawel, in zo'n huis met een houten deur van vier meter hoog.Twee verdiepingen en een kanjer van een tuin. Onze drie kinderen zitten, op de jongste na, op de B.O.E.-school in de Krayenhoff en spelen zomers buiten in de voetbalkooi, de kleine of grote speeltuin of op het veldje van het Oostenburgerparkje. We zijn ons bewust van het geluk dat we destijds hadden met het vinden van dit huis (nr. 1 was zeventien jaar lid, en wij vijf jaar!). Voor mijn gevoel heb ik mijn hele Amsterdamse leven in deze buurt gewoond en dat voelt net zo veilig als het dorpje waar ik vandaan kom.